Pieczara Ogara

(...)
Srebrzysto lica bestia, mknie przed siebie
Złotymi kopytami mierzwi ziemię,
Na jej grzbiecie Marvolo jedzie,
Pięknej Penelopie prezent wiezie,
Złoty pierścionek, magii pełen
Co go zły Pindor wykradł podstępnie,
By ją zhańbić w oczach królowej
(...)

  Pędzą jeźdźcy w ciemnych płaszczach, borem mknął, raz po raz przecinając gęste chaszcze w ślad za zwierzyną leśną goniąc. Spienione rumaki, chrapy szeroko otwierają, dysząc  ociężale, rżą uparcie biegnąc dalej. Gorące głowy wrzeszczą stale, pokrzykując wciąż na siebie, popędzając swoje konie. Żaden nie chce być ostatni, każdemu marzy się trofeum, rogi leśnego zwierza.

(...)
Ciało Marvola blednie powoli,
Znacząc drogę czerwieni kolorem,
Ona jeszcze nie wie,
Że kochanek ku niej już nie jedzie,
Próżno czeka niespokojna,
Próżno wygląda przez okna,
Marvolo trupem leży gdzieś w gęstwinie,
Złoty pierścionek dzierżąc w dłoni.
Morał tej historii jest jeden,
Żaden koń w swej chyżości,
Nie jest szybszy od kościstej piękności.

- Ach...jakie to piękne – Białogłowa rozpływa się w zachwycie, nad poezji brzmieniem – Znasz coś jeszcze? Proszę Cie, zadeklamuj jeszcze coś.
- Minewro moja, ma miłość ku Tobie nie zawsze czyste myśli miewa, kusicielko droga, podaruj mi swoje usta, aby ma poezja była bardziej wzniosła.
Miłosne igraszki przerywa nadjeżdżający orszak  łowczych. W padają na polanę za zwierzyny śladem, widząc młodą parę przystają.
- Kogóż to tu widzą oczy moje, cóż to za sarenka na słonecznej polanie, nie sądziłem że te lasy są zaczarowane – Ozwał się największy z jeźdźców, zbliżając konia ku parze – Może i ja taką zwierzynę z krzaków wypłoszę. – Wybuch śmiechu zakończył tę gadaninę.
- Nie sądzę bracie, marny z Ciebie łowca, marniejszy kochanek – Z szyderczym uśmiechem odparł dziewczyny kochanek. Na te szyderstwa łowczego krew zalała....

     - Puk, Puk - Pukanie do drzwi kajuty przerwało  lekturę. De Flor uniósł głowę znad książki, skinął na służącego by ten otworzył. Człowiek o mysich włosach, twarzą naznaczoną zębem czasu, wstał odstawiając buty swojego pana których czyszczenie przerwało niespodziewane pukanie. Kajuta lekko się kołysała, była wielka jak na możliwości statku i gustownie urządzona, za oknem widniała błękitna morska toń i równie błękitne niebo usiane białymi obłokami.
- Kapitan do Pana – Oznajmił sługa wprowadzając gościa. Roger wstał natychmiast z fotela zamykając książkę i z wielkopańską manierą wyciągnąwszy szeroko ramiona wpadł w ramiona kapitana, już nieco podstarzałego i siwego jegomościa jednak wciąż podstawnego i zdradzającego wielką sprawność ciała jak i umysłu.
- Mój dobroczyńca! Jakże to wspaniale że mnie Pan tak wcześnie odwiedza. Muszę przyznać, że wczorajsza partyjka wista była mistrzostwem z Pan strony, przegrałem całkiem spory majątek. – Arystokrata mówił z lekkością, miłym dla ucha tonem jednak nie pozbawionym pewnego dystansu, jaki to dzielił arystokratę od zwykłego kapitana.
- Chciałem tylko zawiadomić Pana, że już dopływamy do Khair, niedługo będziemy cumować w porcie. – rzucił mężczyzna trochę zdezorientowany tymi dworskimi czułościami do których to zwykły żołnierz nie jest nawykły.
- To wspaniała wiadomość Panie Kapitanie. Nie żeby nie podobał mi się rejs ani pański statek – zachichotał kurtuazyjnie rozglądając się po pomieszczeniu – Jeszcze raz szczerze z całego serca dziękuję, że użyczył mi Pan swojej kajuty – Złapał dłoń kapitana i energicznie nią potrząsnął – Spędziłem tu wspaniałe chwile, rejs po morzu, szum fal, odgłosy statku i ten zapach, ach, wszystko jest takie romantyczne, nieprawdaż ? Ale sam Pan rozumie, nie nawykłem do spędzania tyle czasu na morzu, zresztą ta wilgoć, niszczy moje bagaże – wskazał na stosy kufrów poupychanych w różnych kątach kajuty.
- Ma Pan bardzo dużo tobołów jak na kogoś kto chce przemierzyć te nieznane krainę.
- Mój drogi kapitanie, nawet wśród barbarzyńców nie możemy zapominać o nasze cywilizacji i dobrych manierach, aby przykładem cywilizować tych dzikusów – Odparł z uśmiechem jednak posyłają karcące spojrzenie mężczyźnie jakim się traktuje dziecko które ukradło cukierki z kuchni. – Dość już tego gadania, nie mogę stracić takiego widoku. Na pokład kapitanie, na pokład! – Zakrzyknął wesoło wskazując dłonią drogę swojemu gospodarzowi. Chwycił swoje nakrycie głowy oraz laskę i ruszył za kapitanem.
- Paspartie , przygotuj nasze bagaże – Rzucił na wychodnym do swojego sługi.
          Pokład był skąpany słońcem, morska bryza miękko gładziła twarze podróżnych którzy zebrali się aby podziwiać piękne miasto,  perłę tej krainy, które zbliżało się z każdą minutą odsłaniając przed zachłannymi oczami kolejne szczegóły swojej miejskiej anatomii. Widok był tak zapierający, iż nawet marynarze nie mogli się powstrzymać, aby nie przerwać swojej pracy i chodź na chwilę oddać się podziwianiu. Kapitan doprowadził de Flora na dziób od strony sterburty, skąd roztaczał się najlepszy widok. Twarz Rogera okryło błogie zadowolenie, może zachwycenie ciężko zgadnąć, arystokraci to mistrzowie w ukrywaniu swoich prawdziwych myśli. Stał tak z wyniosłą postawą, oparty na lasce, nieruchomo. Podziwiał, kontemplował, a może tak po prostu zwyczajnie cieszył się na myśl o nowej przygodzie, o szansie jaką dostał od losu i którą miał zamiar wykorzystać.
         W między czasie statek dobił do brzegu, a na pokładzie urósł pokaźny stos bagaży, które to z kapitańskiej kajuty wynosili marynarze pod czujnym okiem Paspartie. Wśród zgiełku załogi i hałasów codziennego życia portowego ozwał się sługa wyrywając swojego pana z błogiego zastoju:
- Panie, wszystko gotowe
- Znajdź karczmę, wynajmij pokoje i sprowadź tam bagaże. Kapitanie uniżenie dziękuję za ten rejs – skłonił się kapitanowi z dworską finezją- Życzę Panu wielu dni spokojnych rejsów. – Mówiąc to począł opuszczać pokład wraz ze sługą i całym majątkiem spoczywającym na ramionach marynarzy.  Baronet Roger de Flor opuścił statek, aby ruszyć przez port ku nowej przygodzie.

Kropla spłynęła po skroni i dostała się do oka. Zapiekło. Cholernie zapiekło. Wykrzywił się w grymasie bólu i wierzgnął odruchowo, próbując wytrzeć oko dłonią. Starania legły jednak w gruzach, był mocno przygwożdżony do ziemi. Spojrzał się jednym okiem na Creeda.
- Co wy mi, kurwa, podaliście?! - Nie doczekał odpowiedzi. Alchemik stał nieruchomo, nie spuszczając wzroku ze swojego "porywacza".
- Przysięgam, jeśli wyjdę z tego cało, w dupę wsadzę Ci ten flakon i twoją zafajdaną mas... - chciał dokończyć, jednak odruch wymiotny uciszył go. Wygiął się nienaturalnie, tak mocno, że zgraja na nim leżąca uniosła się o kilka cali. Porzygał się na jednego z trzymających, a ten, obrzydzony, zwolnił uścisk i odskoczył do tyłu. Kolejny zerk na Creeda, tym razem o wiele mniej przytomny. Fern, cały blady, spodziewał się najgorszego. "Nie doceniłem go, cholera" - pomyślał czekając, aż trucizna zacznie działać. Dreszcze przeszły po całym jego ciele, czuł mrowienie na karku, palcach, czuł jak wszystkie mięśnie napinają się do granic możliwości. Wizja rozmyła się. I choć wstydził się, że to przyznaje, efekt trucizny był dziwnie przyjemnym doznaniem, jak na ostatnie doznanie przed śmiercią.

A więc tak skończy Fernando Trooper? Wybitny wojownik pokonany przez nawaloną chołotę? Cholera, nie ma co ukrywać, że liczył na bardziej wyszukaną śmierć. Zwłaszcza, że zdążył dowiedzieć się o swoim życiu tak mało. A tutaj? Zakopią go przy lesie i nikt nawet nie będzie wiedział jaki koniec go spotkał. Jednak, o dziwo, czuł się coraz lepiej, lżej. Złość minęła, okazał skruchę. Ciężar trzymającej go masy jakby zmalał, uściski już nie były takie mocne, nie wpijały się w skórę. Zamglony obraz znów wyostrzył się, był nawet jakby jaskrawszy, bardziej wyraźny, niż przed chwilą. Przestał czuć ból w oku, mrowienie przeszło.

- Śmierć nie jest taka zła, jak myślałem - stwierdził, nie zdając sobie sprawy, że wypowiedział swoje myśli na głos. Syrius Creed zaśmiał się zbyt sympatycznym, jak na ich relacje, śmiechem. Pastor dalej głosił bożą prawdę, choć chyba nikt go już nie słuchał.
- Za wcześnie na takie spostrzeżenia - rzekł Syrius. Najemnika zalała wściekłość. Był już gotowy, niemal pogodził się z własną śmiercią, lecz nie mógł popuścić Creedowi. Niee, nie jemu. Bezczelnemu Creedowi, który gra miłego, mimo tej tragicznej sytuacji? Mimo tego, że wcale nie należy do miłych ludzi, co więcej jest dwulicowym draniem, którego od początku trzeba było zakneblować i przewieść do Khair'u w worku? Wierzgnął raz jeszcze. Zdziwił się, gdyż wcześniejszy opór zmalał o stokroć, chłopi jak jeden mąż stracili równowagę i zaczęli się wywracać. Fern zerwał się na nogi, w mgnieniu oka dobył miecza, którego, co go zaskoczyło, nikt go nie pozbawił. Pierwszy z chłopów, który szybko wstał, znowu zwalił się na ziemię, tym razem z głębokim cięciem na wskroś torsu. Reszta zwątpiła, nie spiesząc się do podnoszenia. Pastor zamilkł, ich spojrzenia spotkały się.
- Diabeł... - cały blady padł na kolana, przygnieciony wzrokiem Ferna. Wzrokiem drapieżnika patrzącego na rozpłaszczoną przed nim ofiarę, który zastanawia się od której części ciała zacznie ją pożerać. Nie musiał patrzeć w tył, aby wiedzieć, że alchemik zaczął się cofać. Słyszał to i to bardzo wyraźnie. Ale na Creeda przyjdzie jeszcze pora. Niebawem. Podszedł do pastora i uniósł miecz.
- Dałeś mi skosztować jakiegoś cholerstwa.. - przebił mu ramię szybkim pchnięciem - ...więc czuj się zaszczycony... - drugie ramię przebite ostrzem, przeraźliwy krzyk - ...kosztując mojego cholerstwa! - niemal odrąbał mu lewą nogę. - a dla twojej wiadomości... - druga noga pchnięta ostrzem. Pastor kwiczał przeraźliwie, lecz Fern nie miał wątpliwości, że dociera do niego każdego jego słowo - nic nie jest w stanie sprawić, abym postawił zwykłego człowieka na równi z bogami - chciał zadać ostatni cios, lecz rozmyślił się. Stwierdził, że zabijając go sprawił by mu przyjemność. Pochylił się i wyrwał z jego uścisku flakon, którego zawartością niedawno został uraczony. Schował go za pazuchę i obrócił wzrok w kierunku Creeda. Ten szedł tyłem, nie odwracając spojrzenia od Ferna. Dzieliło ich może 10 metrów. W jednej chwili alchemik zrozumiał, że Fernowi bardziej zależy na zadośćuczynieniu, niż zleceniu. Wyrwał biegiem w kierunku konia. Przebiegł może dwa metry, poczym padł z krzykiem na ziemię, kuląc się i łapiąc lewej nogi. Z jego uda wystawała rękojeść sztyletu. Creed panicznie rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu pomocy. Bezskutecznie jednak, gdyż oprócz pastora-kaleki i trupa, na wzgórzu zrobiło się dziwnie pusto.
- Jesteś cały mój, Creed. Calusieńki.. - wolnym krokiem zbliżał się do leżącego uczonego. - Fakt, nie doceniłem cię i zapłaciłem za to cenę. Nie bardzo rozumiem jaką, ale będziesz miał okazję wszystko mi wyjaśnić. - Stanął nad nim - Tak, dobrze słyszysz. Nie zabije cię, byłem głupcem myśląc, że nie będziesz walczył. Na swój sposób, którego nie oczekiwałem, ale jednak. Nie popełnie już błędu, nie licz na to. Mimo małego opóźnienia, wypełnie zadanie. Zawsze wypełniam. - poczucie wyższości znowu wymalowało się na jego twarzy. Nie przejmował się stękaniem Creeda, klęknął i szybkim ruchem wyciągnął sztylet z jego nogi. Creed krzyknął z bólu.
- Opatrz nogę i wyjaśnij mi - sięgnął po flakonik - co to, do cholery, jest? - Creed nie przejął się pytaniem, sięgnął do kieszeni po małą butelkę, z drugiej wyciągnął blaszane pudełeczko.
- Co to?
- Środek przeciwbólowy i maść przyspieszająca krzepnięcie krwi - odparł dziwnie spokojnie, zważywszy na jego stan.
- Tylko bez żadnych sztuczek, Creed. Jeżeli zobaczę coś podejrzanego, na miejscu poderżnę Ci gardło. - Syrius tylko parsknął żałośnie, poczym unióśł maskę i przechylił flakonik z karmazynową cieczą do ust. Kaszlnął, krzywiąc się w odruchu wymiotnym. Następnie otworzył pudełeczko i nabrał białej maści na palce, wtarł ją w ranę. Jęknął cicho.
- Czekam...
- Na co? Aż rzecz, która podobno nie ma prawa głosu, przemówi? Trooper, bądź konsekwentny.
- Nie pamiętam, abym Ci się przedstawiał... - ton jego głosu zmienił się na jeszcze bardziej wrogi, na skroni zapulsowała wystająca żyła - Zresztą, mniejsza o to, pewnie masz swoje sposoby. Zważ jednak na swoje położenie, Creed. Jestem o krok od pocięcia cię na kawałki, więc oczekuje, że będziesz bardziej wylewny. Tak będzie lepiej.
- To był zwykły, nieszkodliwy specyfik podwyższający adrenalinę - skłamał - Efekt powinien zniknąć lada chwila. A co do wcześniejszej sytuacji, to, co się stało było tylko i wyłącznie twoją winą - wytłumaczył z udawanym żalem.
- Nie rób ze mnie idioty...
- Ależ nie śmiałbym. Zabiłeś niczemu winnego mężczyznę, który po prostu potknął się i stoczył ze wzgórza pod twoje nogi. Dziwi cię reakcja reszty? Mnie ani trochę. Gdyby nie mój specyfik zgaduję, że w tym momencie zdzierali by z ciebie skórę ku czci Wrzechmocnego - chciał się podnieść, jednak wstrzymał się w połowie, stęknął i wrócił do dawnej pozycji - Tak więc swą wdzięczność okazałeś nadwyraz hojnie, mój przyjacielu - skfitował cynicznie. - Daj mi teraz z pięć minut, po tym czasie powinienem być w stanie jakoś iść. Trafiłeś w felerne miejsce, ta rana wyklucza jazde konną...
- Zamknij się, Creed. Jak na rzecz, która nie ma prawa głosu, jesteś bardzo rozgadany. I nie bój się, nie możesz jechać, więc przeciągnę cię po szlaku do samego Khairu, ja wszakże jechać mogę.
- Nie do końca, druhu...
- Przestań z tym... Co rozumiesz, przez "nie do końca"?
- Efekt eliksiru zniknie lada moment, a wtedy...

Nie usłyszał, jak Creed kończy. Zadzwoniło mu w uszach, zamroczyło. Poczuł jak traci siły, jak jego mięśnie robią się sflaczałe, nogi nie są w stanie udźwignąć ciała. Ugiął się i zaparł rękami. Potrząsnął głową, mając naiwną nadzieję, że to okaże się złotym środkiem na te dolegliwości, jednak na marne. Spojrzał się nieprzytomnie na Creeda.
- Ty szujo, od początku to zaplanowałeś...
- Zaiste, kompletnie źle interpretujesz zaistniałą sytuację. To zwykły efekt uboczny, minie, niebawem. Za parę chwil powinieneś być w stanie wstać o własnych siłach. Ja do tego czasu poczekam, nigdzie mi się nie spieszy. Wszak podróżujemy w tym samym kierunku - powiedział to w taki sposób, jakby rozmawiał ze swoim kompanem, którego spotkał na szlaku i postanowił ruszyć razem z nim. Fern z trudem wrócił do pionu. Zachwiał się i podparł na nodze.
- Miejmy jednak nadzieję, że nie będziesz musiał sięgać po oręż. Sił starczy Ci na podróż, przynajmniej taką mam nadzieję, jednak...
- Zamknij się, Creed, ile razy mam powtarzać? - wyprostował się powoli, nakrył oczy dłonią - Cholera, zgaduję, że w tym stanie tez muszę wykluczyć konia. Będziemy musięli iść pieszo, Creed. To niecałe trzy godziny drogi, dasz radę? - Syrius Creed podparł się na rękach, ostrożnie wstał, przekładając ciężar ciała na prawą nogę.
- Taak, powinienem.. - stwierdził niepewnie - A co z pastorem, jeśli..
- Za późno, wykrwawił się - ponownie mu przerwał - Szkoda, po prawdzie miałem cichą nadzieję, że przeżyje.

Podróż przebiegła bez większych komplikacji. Mimo, że Fern miał słabsze chwile, musiał kilka razy przystanąć i poczekać, aż przestanie mu się kręcić w głowie, dotarli do Khairu w południe. Creed nadrabiał za ich dwóch, dzielnie kuśtykając przed siebie. "Przydałby mi się taki specyfik" - pomyślał Fern nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Z taką raną ciężko ustać na nogach przez kilka sekund, co dopiero podróżować pieszo. W stolicy panowało ogromne poruszenie, ulice były wypełnione ludźmi.
- Co jest? - zagadnął Fern.
- Podejrzewam, że przybyła pomoc. Słyszałem, że Lionel wysłał do Nowego Syrionu śledczych, uczonych. Przybyły nawet Czarne Smoki. Jednym słowem, będzie się działo.
- Zgaduję, że chodzi o Bostion?
- Zaiste, o Bostion. Mają nadzieję odkryć coś, czego nie podołała odkryć Malisa Wirthor. Brzmi jak rzecz niewykonalna.
- Zaiste, to ty wiele wiesz, Creed. No, ale nie traćmy czasu. - popędził go pchnięciem. Z trudem przeciskali się na zatłoczonych uliczkach, co chwila obijając się o podróżujących w przeciwną stronę mieszczanów. Kiedy przechodzili obok tawerny "Pod Pijaną Łasicą", wzrok Ferna przykłuł wysoki mężczyzna w czarnym płaszczu, który swoim błękitnym spojrzeniem wodził po okolicy z niekrytą wyniosłością i wyższością.
- ... choć faktycznie, spodziewałem się więcej po stolicy nowego świata - prawił szlachcic.
- Przecież nikt cię tu nie zapraszał - warknął przechodzący Fern i splunął mu pod nogi.
- Tak samo, jak, drogi panie, nikt nie pytał cię o... - chciał dokończyć, ale twarda pięść Fernanda Troopera wylądowała prosto na jego nosie. Odleciał w tył, wyrżnął głową o ścianę karczmy i spłynął na ziemię, prosto w kałużę mieszanki moczu, końskiego łajna i rzygowin. Po ustach strumieniem poleciała krew.
- Żryj gnój, bucu - zarechotał Fern i skomentował Creedowi, który stwierdził rozbawiony, że Trooper widocznie odzyskuje siły szybciej, niż myślał - Kiedy widzę takich pajaców, nie mogę się opanować. Dobra, to tutaj - chwycił za klamkę drzwi budynku sąsiadującego z Pijaną Łasicą i popchnął Syriusa, aby wszedł pierwszy. Zanim szlachcic oprzytomniał, po bezczelnym najemniku nie było już śladu. "Co za chołota" - pomyślał. Nie miał pojęcia, że los połączy go z tą chołotą szybciej, niż mógłby sobie tego życzyć...

motyw muzyczny

- Tancerko Żywiołów, skup się – stanowczy głos Aydenir’edaerthan – Mówczyni Żywiołów – oderwał małą Ellestir’edaerthan od obserwowania rówieśników, którzy pod okiem dorosłego elfa uczyli się pilnie zasad wyrobu i konserwacji łuków. W zasadzie, nawet nie temat ich nauk ją interesował, ale fakt że byli tam w grupie. Z zazdrością obserwowała jak, pod pozorem pilnego słuchania, niektórzy wymieniali ukradkiem porozumiewawcze gesty czy krótkie uwagi. Wiedziała też, że w wolnych chwilach – jakkolwiek by ich było niewiele – połączą się w grupki, by zajmować się swoimi zabawami. A ona? Stłumiła westchnienie.
- Tak, Mówczyni Żywiołów…
Spojrzenie starszej elfki trochę złagodniało, gdy zobaczyła w jakim kierunku pobiegło spojrzenie dziewczynki.
- Jak skończymy – i my, i oni - będziesz mogła dołączyć do grupy Mistrza Łowów.
- Nie chcę – mruknęła smętnie, chociaż wydawałoby się chwilę wcześniej, że nie pragnęłaby niczego innego. Przypomniała sobie jednak ostatni raz, gdy chciała się przyłączyć. Te ich spojrzenia, gdy widzieli jej odmienne oczy. Szepty wymieniane za jej plecami. Dyskretne wytykanie palcami, gdy sądzili, że ich nie widzi. Znacznie lepiej bawiła się z nimi w wyobraźni.
- Nie? – Ayendir’edaerthan uniosła brew.
- Nie…
- A powinnaś. – W głosie Mądrej znowu pojawiły się mentorskie nuty. – Kiedyś będziesz za nich odpowiedzialna. Powinnaś wiedzieć kim są, by lepiej rozumieć później ich problemy. Dobra Mądra potrafi je dostrzec, nim nawet zrobią to sami zainteresowani. Teraz ja się tym zajmuję, ale kiedyś przejmiesz moje obowiązki. Rozumiesz?
Znowu to samo. „Powinnaś.” „To twój obowiązek.” „Twoja odpowiedzialność.” „Z tym wiąże się bycie Mądrą.” I tak dalej, i tak dalej. Stłumiła kolejne westchnienie.
- Tak, Mówczyni Żywiołów – odparła pokornie.
- Dobrze – odparła mentorka z zadowoleniem. – A teraz, proszę, wymień jeszcze raz metody zwalczania gorączki.
- Pojenie wywarem z kory wierzbowej. - zaczęła wymieniać. - Nasiona złocieńca, roztarte na miazgę, ale nie można go podawać dzieciom i kobietom w ciąży. Poza tym…
* * * * *
Obserwowała z daleka grupkę rówieśników, jak szykują się do wspólnej wycieczki po skończonych zajęciach. Nie mogła zdecydować się by do nich podejść. Przez tyle lat nic się nie zmieniło – nadal traktowano ją z bojaźliwą rezerwą albo podejrzliwością, jakby spodziewano się, że będzie próbowała wykorzystać swój status przyszłej Mądrej, by nimi rządzić.
A może nie? Może tym razem nie będzie tak źle? Przecież tyle razy dołączała do nich i zawsze robiła co mogła by chociaż na moment zapomnieć o tym, że była od nich inna. Uśmiechnęła się do siebie, gdy nieśmiała nadzieja zaczęła budzić się w jej sercu. Tak, na pewno dzisiaj będzie lepiej. Był taki piękny dzień. Słońce prześwitywało przez korony drzew. Nawet łagodny wietrzyk zdołał w jakiś sposób przedrzeć się przez splątane gałęzie i rozwichrzyć jej włosy.
- …znowu ona. Widzicie jak stoi tam pod drzewem i nas obserwuje. Uch, nawet stąd czuję na sobie to jej dziwne spojrzenie.
Zamarła, gdy zrozumiała, że niespodziewanie zaczęła słyszeć rozmowy oddalonej grupki.
- Przestań, nie mów tak. To przyszła Mądra.
- Wcale nie. Słyszałem jak moja matka mówiła Lotnej Strzale, że to wcale nie jest pewne nim nie dostanie tatuaży. Podobno czasami zdarza się znamię zanika i wtedy dostanie nowe imię i nową rolę.
Serce zabiło jej szybciej z podniecenia, gdy jeden z tamtych wypowiedział na głos pytanie, które ją samą nurtowało:
- Znaczy, ona może jeszcze być taka jak my?
- A gdzie tam. To straszna hańba i podobno zdarzyło się tylko kilka razy. Będzie wtedy gorsza od wszystkich, bo pozbawiona celu, dla którego się urodziła. Zbędna.
Nie mogła tego dalej słuchać. Puściła się pędem na oślep przez las. Byle dalej od tych okropnych słów, których nawet nie powinna była słyszeć, ale w jakiś sposób słyszała.
* * * * *
Leżała z twarzą złożoną na ramionach, wdychając krzepiący zapach ziemi, w którą niemal wtulała nos. Już dawno zrezygnowała z prób spędzania wolnych chwil z rówieśnikami. Przekonała się, że wystarczy jej czas spędzony z dala od innych. Głupi był ten, kto sądził, że jest samotna – przecież las był pełen życia. Słyszała, czuła, wyczuwała to całą sobą. To było jak nierzeczywista muzyka na krawędzi słyszalności, której nie potrafiłaby zanucić, ale która sprawiała, że jej ciało miało ochotę poruszać się w jej rytmie.
A to co? Nowa nuta? Ktoś się zbliżał!
Poderwała się i przywarowała czujnie, bez wahania wbijając spojrzenie w młodego łowcę, o którego obecności jeszcze przed momentem nie miała pojęcia. Nieznajomy elf, trochę starszy od niej, zamarł w połowie kroku, zaskoczony szybkością jej reakcji.
- Przestraszyłaś mnie – stwierdził z rozbawieniem.
Miał ciepłe, dobre oczy barwy wilgotnej skorupy orzecha, który ledwo wydostał się ze swojej zielonej okrywy. Jego ciało sprawiało wrażenie jednocześnie mocnego i gibkiego, niczym łuk którego łęczysko sterczało mu znad ramienia. Strój Shira‘tiher - Leśnych Duchów - w charakterystyczne plamy, sprawiał że jego sylwetka zdawała się zlewać z otoczeniem.
- Byłem pewien, że mnie nie słyszałaś. – Spodobał jej się jego swobodny ton, pozbawiony dystansu innych elfów czy mentorskiego tonu Aydenir’edaerthan.
- Bo nie słyszałam – wyrwało jej się, nim zdążyła pomyśleć.
- Nie? – zdziwił się. – To skąd wiedziałaś, że idę? – W jego głosie brzmiało szczere zainteresowanie.
- Wiedziałam i już… - burknęła, nagle zła na siebie. Trzeba było powiedzieć, że go usłyszała. Teraz on też będzie patrzeć na nią jak na jakieś dziwadło.
- No tak… - rzucił z uśmiechem, wspierając niedbale dłoń na kościanej rękojeści myśliwskiego noża. – Głupio pytam, przecież rozmawiam z przyszłą Mądrą.
Momentalnie zjeżyła się wewnętrznie, gdy to powiedział. I znowu się zaczyna. A może nie? Jego uśmiech nadal był pogodny, a postawa rozluźniona. To było coś nowego.
- W zasadzie, to co tu robisz? – ciągnął dalej łowca, niezrażony jej milczeniem. Zdjął z pleców łuk i przysiadł w pobliżu, kładąc broń obok. – To spory kawałek od osady.
Zawahała się na chwilę. „Słucham rytmu lasu”, zabrzmiałoby znowu dziwacznie, nawet jeśli faktycznie to robiła.
- A tak… wypoczywam sobie – odparła w końcu. W zasadzie była to prawda. Słuchanie lasu zawsze ją odprężało i pomagało zapomnieć o zmartwieniach.
- Nie nudno ci tak samej?
- Nie. - Wzruszyła ramionami obojętnie. – Próbowałam dołączać czasami do innych, ale… - Znowu wzruszyła ramionami, tym razem trochę zirytowana na siebie. Po co w ogóle mu to mówi?
- Ale nie dogadujecie się ze sobą za bardzo – dokończył łagodnie.
Przez moment patrzyła na niego bez słowa, ale w jego głosie nie było nagany czy – na szczęście – litości. Po prostu stwierdził fakt. Westchnęła i rozluźniła się trochę.
- Nie, nie bardzo… - mruknęła, opierając brodę na podciągniętych kolanach.
Nim się obejrzała, zaczęła opowiadać mu o tym dlaczego wolała towarzystwo lasu niż rówieśników. Podjęła nawet, ku swojemu zaskoczeniu, próbę opisania mu w jaki sposób postrzega czasami otoczenie. Nie zrozumiał do końca, ale zdawało mu się to nie przeszkadzać. Nie potrafiła wyjaśnić skąd brała się ta dziwna łatwość, z jaką otworzyła się przed tym – nieznanym jej przecież – elfem. Może stąd, że słuchał wszystkiego, co mówiła z otwartością, której do tej pory nie było jej dane poznać. Bez krytycyzmu i wiecznego oceniania, jakiego doświadczała od Aydenir’edaerthan, bez dystansu rówieśników czy, okazjonalnie, litości ze strony innych.
- A ty? Co tu robisz? – odważyła się w końcu zapytać, po chwili milczenia, która przerwała jej wynurzenia.
- O, zaraza – poderwał się. – Miałem przynieść drewno, które moczy się w górze strumienia.
- Znaczy… musisz już iść.
- Niestety. I tak już jestem spóźniony. Ale wiesz co? – dodał zaraz, jakby coś wpadło mu do głowy. - Może pójdziesz ze mną?
- Ja? - Speszyła się.
- A widzisz tu kogoś innego? – Rozejrzał się z udawaną uwagą.
- Um…
- Nie gryzę, obiecuję. Może pomogłabyś mi i razem jakoś nadrobimy moje spóźnienie? Poratuj elfa w potrzebie. – Zrobił tak teatralnie tragiczną minę, że nie mogła opanować rozbawienia. - To jak, dasz się namówić? – Wyciągnął w jej stronę dłoń z zachęcającym uśmiechem.
W zasadzie czemu nie? Od dawna nie czuła się tak swobodnie rozmawiając z kimś. Stwierdziła, że spędzenie więcej czasu w obecności kogoś więcej, niż tylko ducha lasu jej nie przeszkadzało. To też było coś nowego. Po chwili wahania przyjęła pomoc. Dłoń jej rozmówcy była ciepła i trochę szorstka. Wyraźnie czuła na jej wnętrzu zgrubienia od trzymania narzędzi i broni.
Gdy ich twarze znalazły się na podobnej wysokości, po raz pierwszy spojrzała mu prosto w oczy. Wcześniej unikała tego, bo wielu deprymowało jej niezwykłe spojrzenie. Poczuła jak na moment przez jej ciało przechodzi dziwne drżenie. „Muzyka” na krawędzi słyszalności stała się głośniejsza, a zza jej zasłony słyszała słowa elfa:
- Tak w ogóle to straszny ze mnie gbur. Nawet się nie przedstawiłem. Jestem…
- …Cień Wiatru – wpadła mu w słowo, nim zdołała sobie uświadomić, co robi.
- O? Skąd wiesz? Byłem pewien, że nas sobie nie przedstawiano.
Momentalnie zakłopotała się i zaczerwieniła, a „muzyka” ścichła. Puściła jego rękę, jakby zaczęła parzyć, i spłoszona cofnęła się dwa kroki. Znowu to zrobiła i on się przestraszy, jak inni. Czasami miewała przebłyski intuicji i potrafiła dokończyć czyjeś zdanie lub zgadnąć co ktoś za moment powie. Nie panowała nad tym i zazwyczaj były to krótkie stwierdzenia, często bez większego znaczenia. Zdarzało się częściej i trafniej, im lepiej kogoś poznawała. Do tego zazwyczaj nie umiała opanować wypowiedzenie swojego „domysłu” na głos, dlatego jego obiekty czuły się nieswojo. Myśleli, że czyta w myślach. Wcale nie czytała – tego się nie da zrobić. To po prostu były takie… błyski. Plotki jednak zrobiły swoje i pojawił się kolejny powód, dla którego uważano, że lepiej trzymać się od niej z daleka. W końcu każdy ma czasem myśli, których nie chciałby nikomu ujawniać.
Mogłaby mu skłamać, że słyszała o nim, ale stwierdziła, że oszukując go, czułaby się nieswojo. Poza tym, do kłamstwa zawsze musiała się przymuszać – prawda była naturalniejsza. Jak odruch.
- Przepraszam - mruknęła. – Znaczy… nie byliśmy przedstawieni – tłumaczyła się nieskładnie, uciekając wzrokiem na bok. - Nie chciałam…  Ja po prostu…
- Wiesz i już? – Tym razem to on jej przerwał, powtarzając jej wcześniejsze słowa.
Spojrzała na niego zaskoczona, bo w jego głosie nie usłyszała irytacji ani przestrachu, a jedynie rozbawienie. Napotkawszy jego śmiejące się oczy, poczuła jak opuszcza ją znowu napięcie, a wargi same rozciągają się w uśmiechu.
- W końcu rozmawiasz z przyszłą Mądrą – wypaliła bezczelniej, niż zwykle pozwalała sobie w kontaktach z innymi w obawie, by nie uznali, że się wywyższa. Pokusa jednak, żeby też go sparafrazować była zbyt silna i słowa popłynęły, nim zdołała ugryźć się w język.
Shae’aerte, zamiast się obruszyć, wybuchnął szczerym śmiechem.
* * * *
Twarz nadal pulsowała bólem. Wieczorny wietrzyk chłodził skórę podrażnioną świeżymi tatuażami. Ich wykonanie okropnie bolało, zwłaszcza w delikatnych okolicach oczu oraz ust czy na grzbiecie nosa, gdzie kość okrywała sama skóra. Gdyby nie łagodzące zioła i magia Aydenir’edaerthan, byłaby teraz tak spuchnięta i zaczerwieniona, że nie mogłaby się pokazać publicznie.
- Niech wszystkim wiadome będzie, że od dzisiejszego wieczoru, obecna tu Tancerka Żywiołów zostaje oficjalnie naznaczona na moją następczynię. - Głos Aydenir’edaerthan niósł się przez przeszkód ponad głowami tłumu. - Gdy nadejdzie czas, przejmie moje obowiązki, by służyć wam radą i pomocą jak wszystkie Mądre wcześniej.
Dźwięk rytualnych bębnów narastał w miarę jak Mądra kontynuowała przemowę, by osiągnąć szczytowy punkt przy jej ostatnich słowach:
- Powitajcie swoją przyszłą protektorkę! – Zakończyła mentorka prezentując swoją, już oficjalną, protegowaną.
Tłum wybuchł entuzjastycznymi okrzykami, a wszyscy zaczęli skandować jej imię. Ellestir’edaerthan czuła jak otacza ją niezwykła atmosfera radości i uniesienia, ale nie potrafiła się jej poddać. Uśmiechnęła się jednak i pozdrowiła zgromadzonych. Patrząc na nią z oddali nikt nie domyśliłby, że w środku rozsypuje się na tysiące kawałków.
* * * *
Ciemna sylwetka elfiego mężczyzny wyłoniła się z lasu, wychodząc na polanę, na której kojąco szemrał strumyk. Czekająca na jego brzegu druga osoba – szczuplejsza i nieco niższa – podniosła się na nogi i kilkoma długimi krokami przecięła pozostałą między nimi odległość.
- Jesteś w końcu – odezwała się z ulgą Ellestir’edaerthan, ujmując jego dłonie. – Już zaczynałam myśleć, że może nie przyjdziesz.
Shae’aerte uścisnął lekko smukłe palce elfki, ale zaraz je puścił i cofnął się o krok.
- Masz do mnie jakaś sprawę? – zapytał spokojnie.
W jego głosie była jakaś odległa nuta, brakowało mu zwykłego ciepła. Może był po prostu zmęczony?
- Czy muszę mieć jakąś sprawę, żeby zobaczyć się ze swoim najbliższym przyjacielem? – zapytała trochę zaczepnie, mają nadzieję przywołać tym jego znajomy, wesoły uśmiech, który stopiłby chłód jaki wyczuwała między nimi.
- Tancerko, proszę cię… - odparł zmęczonym tonem.
- Masz jutro wyjechać. Nie chciałeś chyba zniknąć bez pożegnania? – Chciała by jej słowa zabrzmiały na poły żartobliwie, ale jego oschłe zachowanie sprawiło, że bezwiednie przybrała ton wyrzutu.
Milczał przez chwilę.
- Skąd to wiesz? – zapytał w końcu.
- Wiem i już – rzuciła ich starych żartem, ale i tym razem nie doczekała się uśmiechu z jego strony. Westchnęła zrezygnowana i odrzuciła niefrasobliwa maskę, którą miała nadzieję go ożywić. – Ja… po prostu chciałam cię zobaczyć. Słyszałam, że mamy układ z jakimś człowiekiem i… - W miarę jak mówiła, zaczęły wylewać się z niej emocje, które wcześniej próbowała ukryć. – Uważaj na siebie, dobrze?
Oczy łowcy w końcu łagodniały i uśmiechnął się lekko. Tym razem to on skrócił dystans i uścisnął lekko jej dłonie.
- Obiecuję.
Ich spojrzenia spotkały się. Pod wpływem impulsu objęła go i wtuliła twarz w jego ramię.
- Nie mogę cię stracić – szepnęła. – Czy nie ma nikogo, kto mógłby pojechać zamiast? Proszę, mam tylko ciebie. Jeśli coś ci się stanie…
Shae’aerte z początku oddał uścisk, ale po chwili zesztywniał i ponownie odsunął się od niej. Ellestir’edaerthan opuściła bezwładnie ramiona, patrząc na jego plecy.
- Co się dzieje? – zapytała, a nie doczekawszy się odpowiedzi, kontynuowała: - Chodzi o tatuaże, prawda?
- Tancerko…
- Nie jestem ślepa – przerwała mu. Poczuła, że mimowolnie zaczyna ogarniać ją złość, zrodzona z bezsilnej rozpaczy. Oto wszystko wracało do punktu wyjścia. – Widziałam jak od czasu rytuału się ode mnie odsuwałeś. Myślałam, że dam ci czas, oswoisz się i będzie znowu jak dawniej. Miałam nadzieję, łudziłam się… - głos jej się lekko załamał. – Dlaczego? – zapytała cicho. - Po tych wszystkich latach…
- Chciałem… Chciałem zrobić to po moim powrocie – powiedział po kolejnej chwili milczenia. Widząc jego opuszczone ramiona i słysząc jego ton, poczuła nagle, że chyba jednak wolałaby, żeby nie odpowiadał. Shae’aerte tymczasem w końcu odwrócił się w jej stronę. – To nie może trwać – powiedział ciężko. – Niezależnie od tego jak bardzo bym chciał… Ale tak być nie może. Któregoś dnia zostaniesz Mądrą…
- Przestań – przerwała mu ostro. – Słyszałam to niezliczoną ilość razy. Ty jeden chociaż w kółko nie przypominałeś mi o tym wszystkim. I co to w ogóle ma do rzeczy? Przecież nawet Mądra może mieć przyjaciół.
- Tu nie chodzi tylko o przyjaźń -  przerwał jej głosem jednocześnie łagodnym i pełnym bólu.
Patrzyła na niego bez słowa rozdzierana między radosnym uniesieniem a bezsilną rozpaczą, bo wiedziała że ma rację. Od lat nie potrafiła myśleć o nim już tylko jako o przyjacielu i chociaż wyczuwała, ze z nim jest podobnie – nie było niczego cudowniejszego niż usłyszeć potwierdzenie z jego ust. Niczego cudowniejszego, a zarazem niczego bardziej bolesnego. Mądre oddane były w całości służbie elfiej społeczności – nie wolno im było wybierać partnerów i zakładać rodziny.
- Chciałbym być twoim przyjacielem, Tancerko Żywiołów – ciągnął łowca. – Ale jest mi coraz trudniej być tylko nim. Nie potrafię już być tylko nim. Dlatego to musi się skończyć. – Ściągnął z szyi rzemień z okruchem księżycowego kamienia, który podarowała mu przed laty. Chwycił jej dłoń i wsunął w nią wisiorek, po czym łagodnie zamknął palce i odstąpił do tyłu. – Przykro mi.
Zagapiła się na zwrócony prezent.
- Więc to koniec… - Nie potrafiła opanować drżenia głosu i dłoni.
- Ja… Chciałbym, żeby było inaczej, naprawdę. Ale możemy być tylko tym kim jesteśmy – nikim więcej, ani nikim mniej.
Na te słowa narosła w niej czysta furia. Wbiła w niego tak wściekłe spojrzenie, że z trudem opanował odruch by się cofnąć.
- Więc to wszystko? Po tych wszystkich latach? Wspólnych chwilach? Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Proszę bardzo! – Z całych sił cisnęła wisior w las i ostentacyjnie odwróciła się na pięcie.
- Tancerko…
- Po prostu… zejdź mi z oczu.
Gdy w końcu obecność Shae’aerte zanikła całkiem, a gniew się wypalił – opadła ciężko na kolana i rozpłakała się gorzko.
*
Kiedy później miała wspominać tę chwilę, musiała przyznać, że nie potrafiła powiedzieć od czego tak dokładnie się zaczęło. Po bolesnym rozstaniu z Shae’aerte, chciała tylko mieć spokój, ale Aydenir’edaerthan zaczęła naciskać. I tak od słowa do słowa, gniew powoli narastał i nic nie zapobiegło wybuchowi.
- Tancerko Żywiołów, panuj na sobą – pouczyła ją surowo nauczycielka. – Pamiętaj, co zawsze ci mówiłam, że dobra Mądra ma silne ciało, czystego ducha…
-… gorące serce i chłodny umysł  - dokończyła za nią niecierpliwie. – Wiem, wiem! Powtarzałaś to tyle razy, że rzygać mi się już chce.
- Uważaj na słowa – skarciła ją lodowato. – Powinnaś…
Ale i tam razem młodsza elfka nie pozwoliła jej dokończyć:
- Powinnam… Mój obowiązek… Moja przyszłość… Moja odpowiedzialność… Wciąż i wciąż. W kółko, odkąd tylko pamiętam. Nie prosiłam o to! Nigdy tego nie chciałam. Żadnych obowiązków, odpowiedzialności, przywilejów, mocy… Chciałam normalnego życia. Normalnych przyjaciół, rodziny, a później partnera, dzieci. Ale nie! Nie! Zdecydowano za mnie. O wszystkim zawsze decydowano za mnie. Straciłam przez to wszystko, w końcu nawet Cień Wiatru!
Mądra stłumiła irytację i spojrzała nieco łagodniej na swoją uczennicę, słysząc te słowa, a zwłaszcza ostatnie zdanie. A więc młody łowca w końcu podjął decyzję. Słuszną, choć bolesną dla nich obojga…
- Rozumiem cię, Tancerko – odparła bardziej miękkim tonem. – Byłam kiedyś w takiej samej sytuacji. Jednak, czy tego chcesz czy nie, nosisz znamię magii i…
Uczennicy jednak nie udzielił się spokój nauczycielki, więc – co niesłychane – ośmieliła się przerwać jej po raz trzeci:
- Znamię? Znamię?! Raczej piętno! Tak bardzo potrzebujecie zielonego oka? Proszę bardzo, jeszcze dziś je sobie wyłupię. Będziecie mogli zamknąć je sobie w słoiczku i trzymać na półce…
Trzask! Uderzenie nadeszło nieoczekiwanie i z zaskakującą siłą. Ellestir’edaerthan zachwiała się i przytrzymała krawędzi stół, by utrzymać równowagę. Prawa strona twarzy piekła nieznośnie, zwłaszcza pod okiem. Odruchowo sięgnęła po policzka. Pod palcami wyczuła lepką wilgoć. Plecionka z wierzbowej witki, którą Aydenir’edaerthan miała na palcu, okazała się mieć ostrzejszą wypustkę, która rozorała policzek dziewczyny. Przeniosła lekko ironiczne spojrzenie na mentorkę.
- A zatem jednak jest w tobie i gorące serce, o Mądra. A ja od dziecka byłam przekonana, że już całkiem stłumił je chłód umysłu.
Nauczycielka przez moment obserwowała zabarwiony szkarłatem policzek dziewczyny. Rana, chociaż stosunkowo mocno krwawiła, była drobna, ale przecinała jeden z rysunków, zniekształcając go nieznacznie. Tatuaże były w gruncie rzeczy tylko symbolami, jednak ten widok nie spodobał się Mądrej, bynajmniej nie ze względu na tradycję. Naszedł ją dziwny, nieokreślony niepokój.
* *
- Możemy mu ufać? – zapytał Lia’vael.
- Nie mamy wyboru – odparł ponuro.
- A jeśli nas zdradził?
- Zginiemy. Ale wcześniej on.
…
- To tylko zysk – Głos zza maski był stłumiony, niemal nieludzki, co potęgowało jeszcze szorstkie, niemal chrapliwie brzmienie obcej mowy. I ta nieruchoma twarz. Jak demon.
- Nie jesteśmy chędożonymi zabawkami, człowieku! – warknął, brutalnie wykręcając tamtemu rękę. Dokoła otaczały ich ponure sylwetki pozostałych Shira’tiher.
…
Swąd dymu. Krzyk. Jeden, drugi. Dziesiąty. Zaduch krwi i strachu. Trupy rozrzucone naokoło. Wytrzeszczone oczy, zbryzganego krwią Lia’vael. Jego serca jeszcze, z trudem, pompuje krew. To widać.
…
Za tobą!
-
Zerwała się z posłania z walącym z emocji sercem wciąż mając przed oczami strzępy wizji. To było ostrzeżenie.
Shae’ aerte!
--
Nie wiedziała czy sen pokazywał przyszłość czy może przeszłość lub teraźniejszość. A może w ogóle była to jej nadpobudliwa wyobraźnie. Nie obchodziło jej to. Jeśli był chociaż cień szansy, że tamto było prawdziwe – musiała coś zrobić i to zaraz, bez względu na to jakie zakazy musiała złamać. Trzeba było wyruszyć natychmiast. Zamierzała zabrać tylko to co absolutnie niezbędne i dlatego teraz błąkała się w koło strumienia, nad którym ostatni raz widziała się z przyjacielem, przeszukując okolicę zarówno wzrokiem, jak i dodatkowym zmysłem. Musiała gdzieś tu być… Tak, w rytmie lasu, wyczuwała dodatkowe ciche echo. Bardzo znajome…
Jest! Srebrzysty refleks miesiąca zatańczył na kryształowej powierzchni, sprawiając że poszukiwany przedmiot wyglądał jak duża łza. Nie bez powodu zresztą kryształ zdobył sobie swoją druga nazwę – Elunae’enar. Łzy księżyca lub księżycowe łzy. Podniosła ostrożnie wisior i zamknęła go w dłoni. Shae’aerte nosił go przez wiele lat. Księżycowy kamień chłonął jego ciepło, znał smak jego potu, rytm serca. Był na wskroś przesiąknięty jego aurą. Wciąż pamiętał swojego właściciela, więc teraz pomoże jej go znaleźć.

Ostatnio edytowany przez Saligia (2011-01-08 12:18:29)

Do sali wpadało różnobarwne, zniekształcone przez witraże światło, odbijając się na niewyraźnych sylwetkach siedzących przy stole. Trzech mężczyznach (choć jeden z nich spokojnie mógłby być liczony za dwóch) i jednej kobiecie.

- Nie rozumiem co chcesz powiedzieć…  – odezwał się jegomość ze starannie przystrzyżoną bródką i długimi, falowanymi włosami sięgającymi ramion.
- To proste, Rivaldzie – odparła Malisa Whirtor, najwybitniejsza magiczka Syrionu. Nienaturalnie wyprostowana, z prostym, długim nosem i wąskimi, zaciśniętymi ustami, które, swoją drogą, Rivaldowi kojarzyły się z odbytem. Miała włosy spięte w kok, dokładnie co do jednego włoska, brwi wydepilowane w idealnej symetrii. Ogólnie sprawiała bardzo „symetryczne” wrażenie. – Nasza bostiońska sprawa, to w żadnym wypadku nie jest magia elfów. Wraz z kompetentnymi magiczkami przebadałyśmy to miejsce bardzo szczegółowo. To nie mogły być elfy.
- Skąd ta pewność? Nie wiemy zbyt wiele o elfach…
- Ty nie wiesz, Rivaldzie. Ja wiem całkiem sporo. I wiem, że ich magia najbardziej przypomina tą druidzką, jest przepełniona życiem, energią naturalną, ładem i porządkiem. Ślad, który znalazłam w Bostionie, był bez wątpienia śladem po magii opartej na chaosie, bardzo dziwnej magii..
- Stąd moje wcześniejsze pytanie. Chcesz powiedzieć, że w takim razie kto za tym stoi? Krasnoludy? – Potężny mężczyzna zarechotał grubym głosem.
- Riv, dobrze wiemy, one potrafią tylko machać toporkiem – machnął dłonią na pokaz. Lord Rivald, Malisa i niski, szczurowaty mężczyzna uśmiechnęli się jakby mechanicznie. Czuli respekt przed olbrzymim facetem, dało się to wyczuć w powietrzu. Nie dziwota zresztą, mieli do czynienia z najznakomitszym wojownikiem, jakiego znał cały Syrion. Przywódcą Czarnych Smoków, generałem Zerec’iem Hook’iem, zwanym też Młotem Lionela. Tak, jeżeli Malisa była aniołem Boga, Hook zdecydowanie był jego bronią. Bardzo skuteczną, bardzo bezwzględną i bardzo nieprzewidywalną.
- Dokładnie, generale. Choć rozmawiałam kiedyś z krasnoludem, który twierdził, że raz na kilkaset lat rodzi się u nich moc. Natychmiast ją jednak likwidują, jest za dzika. Szukałam potwierdzenia u innych krasnoludów, a także elfów, ale ten temat wydaje się tematem tabu… - wzruszyła ramionami – Wracając do tematu, oczywiście, nie były to krasnoludy. Elfy jednak też nie, w przeciwieństwie do ludzi, ich brzydzi magia chaosu w każdej postaci.
- Zostaje więc opcja, że to ktoś z naszych – Zerec przechylił się na krześle, które niebezpiecznie zatrzeszczało.
- Tak, to najbardziej prawdopodobna opcja. Jednak nie jedyna. – zapadło długie milczenie. Wszyscy, jak jeden mąż, wpatrywali się w blat stołu. Tylko szczurek od czasu do czasu biegał spojrzeniem po ich twarzach.
- Ludzie i tak myślą, że to elfy – Rivald ostawał przy swoim.
- Tak, to prawda. I nie przestaną tak myśleć, krew już się polała, a jestem pewna, że to dopiero początek.
- Dobra! – przerwał Zerec, uderzając grubymi dłońmi w stół – Czas zajrzeć do tutejszej karczmy, skończcie to posiedzenie beze mnie – i nie czekając na pożegnanie, wstał i wyszedł. Pozostała trójka odprowadziła go wzrokiem.
- Czuje się bezpieczniej, kiedy ten człowiek jest w Khairze. – skomentował Rivald.
- Nie umniejszając Zerec’owi, byłaś wystarczająco bezpieczny i wcześniej. Wracając do rozmowy, wiadomo coś nowego na temat Shecksville? Czy twoi szpiedzy zaskoczą mnie tym razem przydatną informacją?
- Nie, niestety, wszyscy świadkowie nie żyją, więc szczegóły zapewne zostaną owiane tajemnicą – skłamał. Dobrze wiedział, kto za tym stał. Ba, sam, oczywiście pośrednio, maczał palce w tej akcji. Jak i w innych, które na różne sposoby podjudzały społeczność do rasizmu. Dobrze wiedział, że lud potrzebuje winnych, więc ich znalazł. W końcu kilka trupów w tą, czy tamtą, nie zrobi większej różnicy. A Creed często pomagał, dlatego też nie chciał jeszcze wydawać tego zamaskowanego, bezwzględnego drania.

Drania, który osłaniał się właśnie ramionami przed nawałnicą kopnięć i pięści. Na jego szczęście Fern siedział wraz z kapitanem Connorem w tawernie, lekko podpici, w widocznie dobrym nastroju. Kiedy najemnik, od niechcenia, spojrzał przez okno kto jest tym nieszczęśnikiem, jęknął tylko i zaklął. Zerwał się i wybiegł, co karczmarz skomentował jednoznacznie.
- Kolejny, jebany sęp…
Connor parsknął tylko, dopił z butli i ruszył za towarzyszem. Na zewnątrz panował prawdziwy rozgardiasz. Przez chwilę musiał skupić wzrok, aby ogarnąć całe zamieszanie. Trooper już naprzał otaczających Creeda oprychów po pysku, udało mu się nawet kilku odciągnąć, ale padł na plecy po sierpowym tęgiego łysola. Zamroczyło go, a kiedy odzyskał wizję, łysy, z krwawiącą szramą na głowie, ścigał Connora trzymającego rozbitą butelkę. Fern podniósł się i chwiejnym krokiem ruszył na ratunek wijącemu się na ziemi alchemikowi. Wszystkie „sępy” zaczęły się trzaskać po mordach o to, co już złowiły, więc tłok wokół Creeda nieco się rozrzedził. Fern dotarł w końcu do niego, sięgnął za pazuchę po flakon ze ‘specyfikiem podnoszącym adrenalinę” i odchylił Syriusowi maskę. To, co zobaczył wstrząsnęło nim na tyle mocno, aby na kilka sekund zapomnieć o otaczającym go świecie. Ocknął się jednak i wlał niewielką zawartość płynu do ust Creeda, następnie założył mu maskę. W oddali dało się usłyszeć tryumfalny, pijacki śmiech Connora, który niewiadomo jakim cudem powalił olbrzyma i teraz pozował, trzymając but na jego plecach.  Kiedy ten drgnął, Connor podskoczył i momentalni zwiększył dystans ich dzielący na kilka metrów.
- Fernando Trooper – wyrecytował ktoś za plecami Ferna. Obrócił się, wstał.
- I co chodzi? – w sekundę odzyskał trzeźwość umysłu. Kiedy wymieniali się spojrzeniami, doszedł Connor, kładąc dłoń na ramieniu Ferna.
- No właśnie, o co? – Nieznajomy też nie był sam. Fern dopiero teraz zauważył stojących w cieniu, dwóch uzbrojonych mężczyzn.
- Nie mieszaj się do tego – polecił piratowi ten stojący przed Fernem, wysoki i gruby – Chodzi o to, Trooper, że mam tu – machnął mu zwojem przed nosem – list gończy. Jacyś ludzie chcą Cię zobaczyć. Żywego lub martwego. Znając jednak twoją mentalność, zgaduje, że wolisz drugą opcję, więc… - jak jeden mąż dobyli mieczy. Tj. przynajmniej dwóch z nich zdążyło. Trzeci, ten w cieniu, chrząknął tylko łapiąc za wystającą z gardła rękojeść sztyletu. Padł na kolana i osunął się na bok.  Fern dobył już półtoraka, przyjął pozę. Za późno usłyszał kroki, chciał się obejrzeć, ale poczuł tylko ogłuszający ból potylicy, zamroczyło go, upadł na ziemię i stracił przytomność.

Obudził go mróz. Zimne kajdany na przegubach i kostkach, zimna, kamienna podłoga, na której był zmuszony stać (a raczej zwisał, dotykając nogami ziemi). Rwał go ból w z tyłu głowy i pod okiem. I męczyło pragnienie.
- Oho, w końcu – głos Connora. Minęła jednak chwila, zanim przyzwyczaił się do światła i dał radę go dostrzec.
- Czemu, kurwa, jestem przykuty?
- Cóż, zamordowałeś dwóch ludzi, jesteś niebezpieczny. I grozi Ci stryczek… - Fern westchnął zrezygnowany.
- Jak to dwóch? Zdążyłem tylko jednego.
- No cóż, możliwe, że ja dziabnąłem jednego, w twojej oczywiście obronie. Głupio by było, żebym poszedł na szafot z twojego powodu, więc pomyślałem, że skoro i tak cię będą wieszać, to wiesz…  - Fern westchnął jeszcze głośniej. Rozejrzał się i dopiero teraz zobaczył trzeciego współwięźnia, wysokiego, dobrze zbudowanego, z kruczoczarnymi włosami. I dziwnie znajomego. W odróżnieniu jednak od Connora, w jego spojrzeniu Fern nie doszukał się ani cienia sympatii.

-Ach, to pamiątka z dawnych lat.– Odparł beztrosko szlachcic, chowając rzecz pośpiesznie do kieszeni. – Przepraszam Cie, ale muszę poszukać swojego sługi. Jeszcze raz bardzo dziękuję ci za pomoc. – Uścisnął dłoń Connor’a , po czym pośpiesznie wyszedł zostawiając osłupiałego żeglarza.

Kapitan jeszcze przez chwilę patrzył za odchodzącym szlachcicem. Jednak szybko się otrząsnął z osłupienia, w jakie go wprowadził de Flor. Dopił butelkę do końca, narzekając w duchu, na jej lichy rozmiar, po czym wyszedł z alkierza. Skierował swe kroki ku drzwiom na podwórze, jednocześnie machając do Starego Josha, aby podał jeszcze raz to samo. Po wyjściu za lokal powitała go słona morska bryza przesiąknięta zapachami miasta. Marynarz podszedł pod ścianę „Łasicy”, po czym bez zbędnych ceregieli rozpiął spodnie, aby dać wytchnąć pęcherzowi. Skupienie nad tą czynnością przerwały mu odgłosy kroków. Trochę zaskoczony, owa sytuacja (wszak, kiedy wchodził, nie widział nikogo) obrócił leniwie głowę i wytężył wzrok.
- Fern! Kope Lat! – wrzasnął ucieszony żeglarz w stronę, zdezorientowanego tym napadem radości zbliżającego się jegomościa.
- A ty, to kto kurwa? – Uniósł się na okaz wylewności nieznajomego, który to skończył swoje zadanie i obrócił się na wprost do łysego mężczyzny.
- Connor O’Brien, kapitan, nie pamiętasz? Tyle żeśmy butelek rumu razem wypili…
- A.. Tak, pamiętam
- Właśnie miło sobie popijam, a widzę, żeś strudzony. Zapraszam!
- Nie odmówie…
- A więc postanowione!
Ucieszony niespodziewanego kompana do wypitki wilk morski, poprowadził Troopera, do wejścia. W środku niewiele się zmieniło przez te kilka minut. Panował jednaki rozgardiasz, w którym Kapitan wypatrzył jeszcze jedną znajomą postać. Ponaglając Ferna, ruszył w stronę znajomego. Był nim potężnie zbudowany marynarz, wyglądający na mniej więcej 50 lat. Miał bujną brodę poprzetykaną gdzieniegdzie siwizną. Twarz miał ogorzała w słońcu, przyozdobiona zmarszczkami i niewielkimi bliznami. Jednak najbardziej charakterystyczny wydawał się brak lewego oka. Otoczony przez kilku marynarzy, siłował się na rękę z niemniejszym od siebie pachołkiem Starego Josha, na którego czerwonej od wysiłku twarzy zaczynały się pojawiać kropelki potu. Widząc to, Kapitan przepchał się przez otaczający walczących tłumek i zagrzmiał przekrzykując wrzawę panująca dookoła.
- Bosmanie Smith! Proszę natychmiast kończyć te zabawy!
Słysząc nad uchem wrzask przełożonego, marynarz w jednej chwili zakończył pojedynek na swoją korzyść. Wstał, zasalutował marynarskim obyczajem przykładając kciuk do czoła.
- Aye Sir! – odpowiedział grubym głosem, potężnym głosem. Dopiero teraz można było zobaczyć jak wielkim jest mężczyzną. Bosman przewyższał o dobre pół głowy Troopera, który wszak ułomkiem nie był, a przy tym był od niego przynajmniej dwa razy szerszy w barach.
- Idziemy! Dotrzymasz nam towarzystwa. Pamiętasz Ferna ? – Marynarz popatrzył za ruchem głowy Connora i się zamyślił.
Kapitan poprowadził ich do swojego stolika w alkierzu, w którym czekały już na nich butelczyna, trzy kubki oraz micha pieczystego.
- Aaaa! To ty próbowałeś skakać po skarb z grotreji – wypalił nagle Bosman, przypominając sobie skąd zna twarz towarzysza kapitana.
- Taa – Najemnik skrzywił się na to wspomnienie.
- Na szczęście cię wyłowiliśmy…
- Dość gadania. Wino czeka! – Connor uciął krótko rozmowę, rozlewając wino do kubków i podając je znajomym. – Za spotkanie! Fern. Haraldzie – przepił do obu, a następnie opróżnił kubek jednym haustem. Oboje poszli w jego ślady.
- Co cię sprowadza do Khairu?
- Robota. A ciebie? Z tego, co pamiętam nie przepadasz za bardzo za tym miastem?
- Ano dobrze pamiętasz. Niestety sztorm ma głęboko w dupie, co lubię, a czego nie. Mojej łajbie się oberwało. Od cholery roboty…
- Przykro słyszeć – odpowiedział lekkim tonem łysy.
- Haraldzie polej.
Wypili za dawne czasy, za przygody, za skarby, za kobiety, za spotkanie po raz wtóry, nie pamiętając, iż już to wcześniej czynili.
- Zapomniałbym… Widziałem się niedawno z Mundo Bryusenem. Mówił, że gdybym cię znowu zobaczył, (bo założył, że w Khairze jeszcze długo nie będziesz) to mam ci przekazać, że to, o co go prosiłeś jest gotowe oraz powiedzieć, że oczekuje spotkania.
- Ha! Toś mi dobre nowiny przyniósł. Świetnie się składa. Nie ma na co czekać. Dopijmy tę flasze i ruszajmy do „Ostoji”.
- Ale panie Kapitanie! Mam dzień wolny!
- Hmm… W sumie nie musisz iść z nami. Co ty na to Fern? Przejdziemy się?
- Czemu nie…– Po czym wstali, dopili wino i rozeszli się. Bosman wrócił do swoich zajęć, a dwaj towarzysze ruszyli w kierunku dzielnicy nieludzi.

***

Przemierzając przez powoli rozluźniające się dzielnice Khairu, nie obyło się bez mniejszych przygód. Pochłonięty w rozmowie o starych dobrych czasach, O’Brien potrącił przez przypadek jednego z oprychów. Na co ten nie omieszkał wyrazić swojego oburzenia.
- Patrz jak łazisz kurwa!
- Spokojnie, po co te nerwy…
Trooper jednak nie był, aż tak skory do rozmowy i pokojowego wyjaśniania sprawy jak jego towarzysz. Widząc, że zbój próbuje złapać żeglarza za poły, odepchnął go, a samemu wymierzył szybki i potężny cios prosto w nos nieznajomego. Polała się krew, a oprych padł na ziemię trzymając się za twarz. Widząc to, Fern kopnął leżącego jeszcze dwa razy w tułów, aby nie zachciało mu się przez przypadek wstawać, po czym od niechcenia wrócił do konwersacji z kapitanem, dając tym samym znak, że mogą iść dalej.

***

Nie minęły dwa pacierze, a stanęli u wejścia do dzielnicy elfów i krasnoludów. Ta część miasta była zupełnie inna niż wszystkie usytuowane w mieście. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to niemal prawie całkowity brak ruchu na ulicy. Panowała tu względna cisza przerywana od czasu do czasu, przez jakiś pojedynczy głos dochodzący gdzieś z dala. Wszędzie w mieście ulice były brukowane, nawet w slumsach, czego tutaj nie można było doświadczyć. Zamiast gładkich kocich łbów, droga była zaledwie uklepaną ziemią. Podobnie miało się z domami, które zamiast z cegły i kamienia były drewniane, przy tym wiele z nich nadawało się już do rozbiórki. W powietrzu czuło się gotowaną kapustę z grochem. Dwójka znajomych przemierzała ulicę, omijając kałuże końskich szczyn oraz sterty śmieci.
- Ja pierdole, ale tu smutno…
- No taka to jest asymilacja na równych prawach – westchnął kapitan, po czym oboje zamilkli na resztę drogi.
Przyśpieszyli nieco kroku czując ponurą aurę tego miejsca, chcąc się znaleźć jak najszybciej w „Ostoji”. Po przejściu mniej więcej połowy długości dzielnicy, skręcili w bramę, w której stało kilku ponurych mieszkańców przyglądających się bacznie nieznajomym. Minęli ich nie poświęcając im większej uwagi. W podwórzu skręcili w następną bramę, która wprowadziła ich na większy placyk z resztką czegoś, co kiedyś musiało być pomnikiem. Ominęli szczątki na środku placu i skierowali się do jedynego większego lokalu w tym miejscu. Na lekko oberwanym szyldzie widniał wóz z zaprzęgniętym do niego mułem. Bez wahania wkroczyli do środka, jednak ich pewność siebie szybko prysła, kiedy zobaczyli ogólne poruszenie panujące na Sali wypełnionej nieludźmi. Kapitan szybciej wyrwał się z chwilowego zakłopotania, które ich ogarnęło. Jak na prawdziwego obieżytawerniarza przystało, pewnie skierował swe kroki przez tłum do szynku. Za ladą stał krępy krasnolud z sięgającą do pasa zwichrzoną brodą w kolorze miedzi. Brudną szmatą przecierał kufel, bacznie przyglądając się nowo przybyłym. Na widok jegomościa w idiotycznym trójkątnym kapeluszu, za którym ciągnęła się smużka dymu, jego twarz rozjaśnił szczerbaty uśmiech.
- Uszanowanko Kapitanie!
- Witaj Stratonie. Jak interes?
- Powoli…
- Skąd to poruszenie? Coś się stało?
- A to za sprawą tego tam – wymownie wskazał na człowieka śpiącego w kącie – spił się i plótł bzdety o…
- Szukamy Mundo Bruyensa – niespodziewanie do ich rozmowy wtrącił się Fern widocznie niezbyt ciekawy, o czym mówił pijaczyna.
- No to macie szczęście, bo i owszem jest i nawet jeszcze trzeźwy. Siedzi o tam – machnął ręką w kierunku stolika pod ścianom. – Podać wam coś?
- Twoją specjalność
- Się robi – podał im 2 zakurzone gliniane butelczyny, ponownie ukazując niepełne uzębienie.
Connor rzucił w jego kierunku dwie srebrne monety wysupłane wcześniej z sakiewki, które ten zręcznie chwycił i powrócił do czyszczenia czy też może brudzenia Kufla. Fern wziął flaszki i obaj ruszyli we wcześniej wskazanym kierunku. Przy stole siedziało kilku krasnoludów, grających w karty. Wszyscy byli do siebie podobni, prócz jednego, który miał długą czarną brodę, zaplecioną w warkocz, a w oku zbity monokl. Do niego właśnie zwrócili się nowo przybyli.
- Siemasz Mundo. Masz ochotę na odrobinę specjalności Stratona?
Krasnolud wyrwany z rozgrywki spojrzał na wesołego jegomościa, który go zagadnął oraz jego ponurego towarzysza.
- Connor pijaczyno! Pojawiłeś się wreszcie…
- Tylko nie pijaczyno! Wypraszam sobie! Każdy jeden prawdziwy wilk morski musi wypić. – kapitan z uśmiechem odebrał od Ferna jedną z butelek i postawił ja z hukiem na stole – A że ja ponadto jestem oficerem to musze pić podwójnie! – postawił drugą, obok pierwszej i zarechotał.
- Jużci widać, żeś wziął to sobie do serca – krasnolud również zarechotał, po czym wstał i uścisnął dłonie obu ludziom. - No psie juchy, jazda mi stąd, musze pogadać z moimi starymi znajomymi.
Pozostałe krasnoludy burcząc coś gniewnie wstały i rozeszły się robiąc miejsce „starym znajomym”.
- Masz trochę tytoniu? Skończył mi się kurważ mać.
- Znajdzie się – kapitan, zaczął majstrować przy sakiewce u pasa.
- No widzisz Fern, mówiłem ci, że pewnie go pierwszy obaczysz. I masz!
- Zbieg okoliczności…
- No nareszcie! – Connor z wypisanym tryumfem na twarzy rzucił sakiewkę na stół. Krasnolud nabił sobie własną fajkę z wyrobioną wprawą i odpalił ją od świeczki.
- Ahh, mocny… Nie sądziłem, że tak szybko zawitasz do Khairu. Ostatnio jak, żeśmy się widzieli, to zwijałeś się stąd w strasznym pośpiechu.
- Hah, faktycznie. Małe nieporozumienie w tawernie, mnie do tego zmusiło. Nie ma o czym gadać, było minęło, a na stole dobry trunek czeka…
Munro nie trzeba było dwa razy powtarzać. Wziął napoczętą butelkę, zapraszając swoich gości do tego samego. Po czym wypili po wielkim hauście. Connor, aż wywrócił oczami i wykrzywił twarz przełykając. Fern natomiast swojego łyka nie dokończył, krztusząc się i kaszląc
- Co to… kurwa jest? – wysapał z wykręconą twarzą, łapiąc oddech, czym wprawił krasnoluda w chwilowy napad śmiechu
- Krasnoludki spirytus. Najlepszy, jaki można znaleźć w Khairze – odpowiedział spokojnie, chociaż jeszcze się krzywiąc O’Brien – zapomniałem już jakie mocne to cholerstwo Stratona.
- Ech wy ludzie. Niesamowite jak mogliście zawojować Nowy Syrion, kiedy nawet pić nie umiecie.
- Hola, hola! Nie raz już z tobą piłem i dzielnie ci dotrzymywałem pola! Fern pewnie też…
- Nie. Ja przychodzę do niego w interesach, a jeżeli mowa o interesach, to podobno miałeś coś do przekazania temu tu – wskazał brodą na Connora
- Aa tak. Twoje zamówienie, sprzed pół roku. Mam wszystko, co chciałeś – zwrócił się do żeglarza. – Ale kwota, która mi dałeś nie wystarczyła, więc jeszcze jesteś mi dłużny pięćset nieorżnietych, pięknie błyszczących złociszy…
- Co kurwa !? – O’Brien wybałuszył na niego oczy z szeroko otwartymi ustami ze zdumienia – Jak to? Dałem ci niemal pięć tysięcy!
- I tyle wydałem plus do tego łapówki oraz koszta własne, bez których nie wprowadziłbym tego do miasta.
- Ja pierdole…
- Coś ty zamówił ? – Fern popatrzył na niego z niedowierzaniem, wiedząc, że kwota, o której mówili to już mała fortunka
- Nie ważne – skwitował krasnolud – Nie przejmuj się Connor, za to, co kiedyś dla mnie zrobiłeś odłożę ci ten dług, bez naliczania procentów. Swój honor mam, teraz ty jesteś w potrzebie, będziemy kwita.
- Niech i tak będzie. – odpowiedział wyraźnie już spokojniejszy - Oddam, kiedy następnym razem zawinę do Khairu. Dasz radę to przetransportować do portu, bez wzbudzania podejrzeń ?
- Hah! wszystko jest załatwione. Muszę tylko wiedzieć kiedy?
- Gdzieś za cztery dni. Przyślę do ciebie jednego z moich ludzi z dokładną datą w przeciągu trzech dni.
- Jak go rozpoznam?
- Powie to, co ty mi rzekłeś wtedy, kiedy się poznaliśmy
- A więc ustalone. Można oblać – Krasnolud przepił do obu i pociągnął tęgi łyk. Connor poszedł w jego ślady skazując się tym samym po raz kolejny na wypalanie przełyku, a Fern jedynie symbolicznie pociągnął niewielkiego grzdyla.
- Czas na nas – widząc ociąganie się O’briena, Trooper postawił go za wszarz – Idziemy.
- Aleś ty nieużyty! No nic. Bywaj Mundo
- Bywajcie
Na wychodnym Connor zabrał jedna z flaszek „na drogę”. Podróż tym razem minęła im szybko i bezproblemowo. No może prócz tego, że lekko podpity już kapitan się rozgadał i chętnie odpowiadał na zaloty licznie o tej godzinie stojących dziwek. Przez co Fern musiał go kilka razy sprowadzać do porządku. Niebawem stanęli przed drzwiami „Pijanej Łasicy”. Dopiwszy ostatni łyk specjalności Stratona, kapitan lekko zataczając się wszedł do środka, a za nim Fern. Najemnik poprowadził ich do stolika blisko okna, gdzie też się wygodnie rozsiedli. I tym razem dziewka pojawiła się momentalnie, aby przyjąć ich zamówienie.
- Rumu!
- Jużci! Znakomity wybór Fern! Jak za starych dobrych czasów. Coś ty dzisiaj taki nie w sosie?
- Nie przepadam za nieludźmi. Po za tym jeszcze ta robota…
Po tych słowach w karczmie nastało większe poruszenie niż zazwyczaj. Ludzie tłumnie zaczęli wybiegać przez drzwi na podwórze.
- A tym co?
- Nie wiem, może im się wszystkim nagle szczać zachciało… - najemnik, od niechcenia, spojrzał przez okno, jęknął tylko i zaklął. Zerwał się i wybiegł za resztą, co karczmarz skwitował jednoznacznie.
- Kolejny, jebany sęp
Connor parsknął tylko, dopił z butli i ruszył za towarzyszem…

Ostatnio edytowany przez Kacek (2011-01-27 15:49:55)

Drzwi więzienne zostały otwarte o wiele szybciej niż mogli się spodziewać. Trooper nie był zaskoczony widokiem człowieka, który odblokował kratę wyjściową. Alchemik wyglądał jak siedem nieszczęść, z ubłoconym i postrzępionym odzieniem, oraz poharatanymi dłońmi, które w tym momencie ściskały pęk kluczy. Nie pojawił się jednak żaden strażnik, co samo w sobie było już dość zastanawiające.
Kapitan O'Brien zamilkł chwilowo łapiąc „ostrość sytuacji”. Miał wielką ochotę zażartować dość zjadliwie, jednak zbyt mocno interesował go rozwój wypadków. Creeda nie trzeba było zachęcać. Podszedł do zakneblowanego najemnika brutalnie „odbezpieczając” mu buźkę. Trooper zakasłał czując spiekotę własnego gardła.
- Wody... – wycharczał posyłając spojrzenie w kierunku dawnej ofiary.
- Chyba wódki! – nie wytrzymał Connor dorzucając swoje trzy grosze. Trudno było powiedzieć czy nie było w tym wrzasku faktycznej nadziei na trunek. Taki to był niefrasobliwy typ człowieka.
- Nie mamy na to czasu.
Alchemik podźwignął Ferna, aby mieć lepszy dostęp do więzów jakie ograniczały jego ruchy. Z pewnym trudem odbezpieczył je i odsunął się na bok.
- Musimy się zbierać. Dość szybko – dodał widząc jak najemnik powoli staje na równe nogi. Na zewnątrz słychać było wzmagającą się ulewę.
- Momencik moi mili, a nie zapomnieliście tak może przypadkiem o kimś? – zagadnął wesoło kapitan szukając szansy w zaistniałej sytuacji. Trooper już miał zamiar odpowiedzieć druhowi kiedy to brutalnie mu przerwano.
- Nie – Creeda wyraźnie gonił czas. Z minuty na minutę oddalał się od tego co mąciło mu myśli. Nie potrzebował kolejnych zawirowań i trudności. Mimo to, one same go odnalazły.
Trooper z jakiegoś powodu próbował go pochwycić za gardziel, jednakże nauczony wcześniejszymi zdarzeniami, Syrius odruchowo zrobił nieporadny unik.
- Nie ty będziesz decydował o tym co dalej – syknął złowrogo najemnik podchodząc do skutego O’Briena. Ani myślał robić dla kogokolwiek nic więcej ponad to co zawierała w sobie pieniężna stawka. Tym jednak razem takowej nie było. Nie odczuwał również wdzięczności za zwrócenie wolności, gdyż sam niedawno uratował alchemikowi jego marny żywot.
- Nie mam na to czasu...
Coś ciężkiego uderzyło o chłodne podłoże lochu. Creed wycofał się z pomieszczenia dodając przez ramię:
- W worku jest zaliczka i opis kontraktu, który miałem ci do zaoferowania. Potrzebuję abyś pojmał dla mnie pewną osobę. Z tego co się orientuję miałeś już z tym kimś styczność. Kiedy wykonasz zlecenie, będę na ciebie czekał w tym samym pomieszczeniu, które ostatnio zdemolowałeś. Tam otrzymasz resztę wynagrodzenia, choć myślę, że nie tylko to jest warte twej uwagi w tym wszystkim. Póki co masz wolną rękę. Pamiętaj jednak, iż czas nagli.
Trooper wstrzymał się z oswobadzaniem towarzysza, aby przetrawić nieco otrzymane naprędce informacje. W końcu udało mu się posłyszeć upragnioną frazę – zaliczka. Jego podejście poczęło diametralnie się zmieniać. Wiedział, gdzie wykona swój następny ruch. Wszystko leżało tam, na kamienistym podłożu.
- Myślisz, że pójdę gdziekolwiek w ciemno, byleby tylko dorobić się paru miedziaków? – parsknął Fern czując jednak, iż nie jest do końca szczery z tym co wypowiadał do uczonego.
- Jak mówiłem – wycedził pośpiesznie Creed – wszystko leży u twych stóp. Żegnam.
Zapadła chwila ciszy, którą przerwało dopiero potężne czknięcie podpitego pirata.
- Możesz być pewien, iż dorwę cię gdziekolwiek byś się ukrył, jeżeli nie dotrzymasz słowa – warknął najemnik do nowego pracodawcy kiedy ten coraz bardziej oddalał się w głąb podziemi. „Dokładnie...” dodał w duchu Syrius.
- Dość szybko się zdecydowałeś Fern – odparł Connor z radością witając swoje oswobodzone ręce.  Straż nadal była nieobecna.
- Z tego co widzę pieniądz jest konkretny, a po moich ostatnich doświadczeniach z „pracodawstwem”, mam ochotę jedynie na jasne konkrety. Pieniężne konkrety... – to mówiąc rozsupłał wór pełen monet. Na dnie odnalazł dodatkowo mały rulon pergaminu, który pośpiesznie odpieczętował i przysunął sobie do oczu, na tyle aby móc odczytać jego zawartość.
- Nie wierzę... To ten skurczybyk!
Krzyk najemnika był na tyle doniosły, iż rozlał się po korytarzach i pobliskich celach więziennych. Na ich szczęcie, strażnicy leżeli nadal niepomni otaczającej ich rzeczywistości.

Czekał za rogiem pomniejszego sklepiku. Postawny mężczyzna, a szlachetnych rysach twarzy i kruczoczarnych włosach spiętych w ogon, zalotnie raczył rozmową napotkaną mieszkankę Khairu.
- Ależ droga Pani, jesteśmy tacy młodzi, że frywolne myśli winny być z nami niemal jak poranny posiłek. Czyż nie?
Kobieta zachichotała obdarzając szlachcica ciepłym pocałunkiem w okolicach prawego policzka. Młodzieniec skwitował zajście szczerym uśmiechem. W tej samej chwili jednak, zauważył człowieka w masce, który gestem ręki dawał wyraźny znak, iż czeka. Roger de Flor przeprosił odpowiednio nadobną damę, poczym udał się niezwłocznie ku nieznanemu.
- Pan raczył na mnie wskazać? – zagadnął wesoło utrzymując jednak pewną dozę czujności. Jego prawa dłoń wspierała się na lasce.
- Handluję informacjami. Jestem skłonny przysiąc, iż możesz być tym zainteresowany – odparł nieznajomy nie siląc się zbytnio na uprzejmości. Baronet wyglądał na dość zaskoczonego, nie dawał po sobie poznać, czy otwartość z jaką przemawiał do niego obcy miała dla niego jakiś negatywny wydźwięk.
- Informacje? O to, to... – uśmiech na dobre zagościł na cwanym licu Rogera, tego typu reakcje jeszcze bardziej przekonały Creeda, iż nieświadomie może igrać z kimś bardzo szkodliwym – Zamieniam się w słuch Panie..?
- Jestem Syrius, nazwiskiem Creed dopełniany. To jednak mało istotne. Informacja dotyczy zamachu na twoje życie baronecie de Flor. Ta informacja jest darmowa, za resztę jednak liczę sobie odpowiednie stawki.
Wypowiedział to w ogromnym pośpiechu, jednakże docierając kompletnie do swojego słuchacza.
- Ktoś chce pozbawić mnie życia? – mężczyzna wyglądał na lekko niedowierzającego, jednak sięgnął w poły swego odzienia wydobywając kilka złotych monet.
- Z tego co się orientuję, masz dzisiejszego wieczoru zamiar udać się na dwór  Rivalda. Prawdopodobnym jest, iż uznałeś organizowany tam bankiet za całkiem dobry moment do wsiąknięcia w struktury tego kraju. Czyż nie? – coraz więcej monet lądowało do kieszeni alchemika –Bal maskowy z okazji przybycia królewskiej elity. To podczas tego „spektaklu” uderzą zabójcy.
- Kto za tym stoi? – odparł bez zbędnych emocji baronet.
- Nieważne kto, ważne że jest dla Ciebie nadzieja. Podczas balu odezwie się do Ciebie jegomość w czarnej masce nałożonej na oczy. Będzie dość postawnej budowy, z ogoloną czaszką. Radzę mu zaufać na tyle na ile to możliwe. Wynająłem go, aby cię chronił.
- Chronił? Ale dlaczego miałbyś robić coś takiego? – wyznanie informatora w istocie nie trzymało się jakiegokolwiek sensu. Ten jednak nie dawał za wygraną.
- Przekazałeś mi pokaźny datek, a wierzę iż jesteś w stanie oddać dużo więcej, po całej tej sprawie. Jest to dla mnie więcej niż opłacalne.
- Jak na człowieka, który leżał na ziemi, bity przez innych, jest Pan ciekawą personą Panie Creed.
Syrius poczuł się dotknięty na samą myśl o tamtym zdarzeniu. Pomyślał jednak, iż nie warto komentować tego zdarzenia, a już z całą pewnością nie komuś tak niepewnemu. Odwrócił się na pięcie i oddalił bez słowa w kierunku umówionego na później, spotkania. Był pewien tego, że Trooper nie odrzucić jego propozycji. Co do szlachcica, nie miał przekonania co do tego jak się zachowa w obliczu nowej perspektywy, ale finalnie byli przecież tylko bardziej istotnymi współpracownikami. Nikim więcej... A przynajmniej do czasu gdy odnajdą „Życzenie Śmerci”.

Szlachcic siedział samotnie przy stoliku. W milczeniu układał pasjansa, zbierając i tasując raz po raz talie. Oprócz niego w pomieszczeniu znajdował się jeszcze kapitan, jak zwykle z nieodłączną butelczyną ,  ponury Trooper podpierający swoim cielskiem ścianę i on, Creed być może najbardziej interesująca persona wśród zgromadzonych, zwłaszcza dla Rogera. Flor przerzucał karty między dłońmi z zadziwiającą zwinnością,  której nie powstydziłby się żaden krupier, ani szuler. Przez moment w pokoju rozbrzmiewał jedynie szelest kart i cmokanie kapera. Cisza ciążyła, kuła umysł jak kamyk w bucie może uwierać stopę. W końcu, pierwsza osoba zdjęła but:
-Powiesz mi wreszcie do cholery co tu się dzieje Creed! – Głos najemnika brutalnie przerwał świętą cisze, boleśnie dobijając się do świadomości obecnych. – Co to ma znaczyć ty szumowino?! Czemu kazałeś mi ratować tego gogusia. – Bezceremonialnie wręcz niegrzeczny sposób wskazał palcem arystokratę. Zdziwienie zagościło na twarzy mężczyzny, zdziwienie nie tyle podyktowane brakiem odpowiedzi ze strony Creeda, lecz brakiem reakcji szlachcica na zniewagę. Wzrok obecnych skupił się na mężczyźnie przekładającym karty. Krople deszczu poczęły bębnić o szybę, wiatr wzmagał się, dudnienie stawało się coraz intensywniejsze. Roger jednym ruchem zgarnął karty skrywając je w kieszeni płaszcza, podniósł się ociężale jedną ręką wkładając nakrycie głowy, drugą  opierając się na lasce. Leniwym krokiem podszedł do okna, wpatrując się w noc po przez zabrudzone szyby.
-Słuszne pytanie – zaczął z wolna – Zadane we właściwym czasie, właściwej osobie Panie Trooper. Przypadkiem trafił Pan w sedno. A więc Panie Creed? Czemu?
Oślepiający błysk tnący niebiosa i grzmot mocno za akcentowały  słowa. Światłocień efektywnie podkreślił sylwetkę Rogera. Wyniosła postać  złowrogiego tytana, znieruchomiała niczym posąg zapomnianego bohatera. Przez moment, ułamek chwili w pomieszczeniu było ich dwóch. Ten przy oknie i ten na ścianie, cień człowieka z wspartego na lasce...nie, nie człowieka, cień przypominający potwora, skrzywionego w pół demona którego piekło wypluło na ziemie by szerzył zniszczenie, odbicie Lucyfera. Creed nie odpowiedział, stał w milczeniu obok drzwi, zaskoczony nagłą zmianą postawy arystokraty.
- Powiadają, że ludzie noszący na twarzy maski chcą coś ukryć.  Skrywają swoje żądze, przeszłość, prawdziwą osobowość. Wyczuwam w Panu chciwość Panie Creed,  ale to tak pospolite pragnienie iż mniemam iż nie je ma skrywać ta żałosna rzecz na Pańskiej twarzy.
BŁYSK!
Starszy, posiwiały mężczyzna biegnie ulicami miasta w strugach deszczu. Spieszy się, nie chce przemoknąć.
GRZMOT!
- Ktoś dybie na moje życie, to żadna nowość, zawsze znajdzie się jakiś rogacz pragnący odzyskać honor, lub wściekły ojciec zhańbionej córki. Interesujące w tym wszystkim jest to, że zjawia się nieznajomy by mnie ostrzec i zadaje sobie aż tyle trudu by uchronić mnie przed zgubom.
BŁYSK!
Starzec wpadł pod daszek wystawy sklepowej by odsapnąć w miejscu skrytym przed deszczem. Potrącił niechcący ukrytą pod kapturem postać. Kaptur osunął się ukazując twarz ozdobioną tatuażami, twarz kobiety-elfa. Spłoszona tym faktem kobieta oddaliła się pospiesznie. Paspartie nie maił czasu zastanawiać się nad tym co widział.  Czas na odpoczynek minął, trzeba biec dalej.
GRZMOT!
- Istnieje jednak jeden szkopuł Panie Creed. Moi starzy wrogowie nie inwestowaliby tylu środków, aby  dopaść mnie w tej obcej krainie, dla nich prościej byłoby skonstruować zasadzkę przed moją podróżą. A więc zleceniodawcą musi być ktoś z tond, miejscowy.
Szlachcic odwrócił się, postąpił krok do przodu, jeden błysk jeden krok bliżej Creeda.
BŁYSK!
Starzec jest coraz bliżej swojego celu. Widzi go w świetle zsyłanym z niebios.
GRZMOT!
Skrzypnięcie odbezpieczanego mechanizmu laski, zagłuszone odgłosem burzy.
- Pojawia się więc pytanie. Kto to jest? Nie zdążyłem się jeszcze narazić żadnemu mężowi, ani ojcu, więc ten ktoś musi obawiać się samej mojej obecności w TYM mieście.
BŁYSK!
Starzec dopada wejścia, tak to już bardzo blisko, już tuż, tuż, teraz tylko pozostało go znaleźć, na pewno tu jest, bo gdzie niby indziej miałby pójść. Trzeba też w jakiś sposób załagodzić jego gniew, zbyt długo byliśmy nie obecni.
GRZMOT!
-W ten sposób wracamy do pytania wyjściowego, czemu? Czemu kłopocze się Pan mną Panie Creed ? Czy aby chodzi TYLKO o pieniądze? Wszak ten ktoś obsypałby Pana równie wielką sumą za moją śmierć. Dochodzę do ciekawych wniosków, Panie Creed...
BŁYSK!
Nagle drzwi do pomieszczenia otworzyły się, było to tak wielkim zaskoczeniem, że  wszyscy skupili uwagę na osobie która w nich właśnie się pojawiła.
GRZMOT!
Wszyscy? A może jest ktoś, kto skupił się na czymś, na kimś innym. Creed po odruchowym odwróceniu wzroku w kierunku wejścia, chciał ponownie odnaleźć sylwetkę Flora i odnalazł ja w miejscu w którym najmniej tego chciał. Roger korzystając z oślepienia wywołanego przez błyskawice, znalazł się na wyciągnięcie ręki od alchemika. Creed spostrzegłszy lśniące ostrze w miejscu laski arystokraty instynktownie cofnął się, ale za plecami napotkał twardy opór ściany. Flor był gotowy do zadania ciosu. Paniczny krzyk wyrwał się z gardła Syriusa. Trooper poderwał się chwytając za miecz, jednak gdy zauważył, że celem Flora nie jest Syrius, odpuścił. Nie był w stanie nic zrobić, by bronić alchemika, sam też nie był pewny czy chciał go bronić.
BŁYSK!
Pchnięcie zadane lśniącym ostrzem. HUK padającego ciała. Syrius osunął się ciężko po ścianie,  twarz nadal skrywała mu maska, nie tylko twarz...emocje również.  Ostrze Rogera utknęło w jednej trzeciej swej długości w pieczony prosiaku, leżącym na srebrnym półmisku  trzymanym przez roztrzęsiony Paspartie w progu tych drzwi, obok których klapnął alchemik.
-Ponownie wieprzowina uratowała Ci życie, Paspartie. Nie było Cie gdy byłeś mi potrzebny i zjawiasz się ponownie bez słowa wyjaśnienia. To ostatni raz Paspartie. Następnym razem nic Ci nie pomorze. Na co mi służący, którego wiecznie nie ma.
Arystokrata, zostawił swoją broń tkwiącą w kolacji, po czym przykucnął przy alchemiku.
- Co do jednego Pan się nie mylił, Panie Creed. Jestem w stanie dużo zapłacić za informacje, zwłaszcza te najbardziej użyteczne. – zamachał mu przed maską brzęczącą sakiewką, lecz nie dał mu jej. Psu kość daje się jedynie za wykonaną sztuczkę, Creed swojej jeszcze nie dokończył, ale w pomieszczeniu znajdował się inny pies wojny, który swoją sztuczkę zakończył perfekcyjnie. Szlachcic wstając rzucił sakiewkę w stronę Troopera, którą ten mimowolnie pochwycił.
-Nie wiem ile ten człowiek – wskazał Syriusa – Panu zapłacił, mimo to podwajam tą sumę oczywiście w zamian za ochronę z Pańskiej strony. – Zakończył lekkim skinięciem głowy.
- A teraz do jedzenia Panowie, kolacja podana, czas na odpowiedzi i pytania nadejdzie później.
Connor wypuścił powietrze ze świstem, ocierając jednocześnie czoło z potu. – Do czorta – westchnął- A już myślałem, że trafi butelczynę. Żal byłoby zmarnować taką ilość trunku. – Spojrzał pożądliwie na zacny napój stojący na tej samej tacy co pieczone prosie. Flor gestem zaprosił kapitana do stołu, a ten nie dał na siebie długo czekać.
- Nie potrzebuje tego i nie będę nikogo chronił. -Trooper odrzucił sakiewkę.-Kto to jest i z kąt wiedział gdzie jesteśmy?
- Od karczmarza, Panie – Odparł Paspartie kłaniając się lekko, po czym powrócił do nakładania kolejnych porcji pieczeni.
-Karczmarza? Z kat on wiedział gdzie jesteśmy?- Bezwiednie zapytał kapitan.
-Hahahaha –De Flor zachichotał niewinnie, zakrywając usta dłonią. – Ach, no...hihihi...poprosiłem go aby dostarczył nam wieczerze, pomyślałem, że tak będzie przyjemniej. – spojrzał niewinnie po obecnych.

BŁYSK

Ostatnio edytowany przez Likurg (2011-02-16 13:26:09)